‘Geluk dat het Hospice in onze wijk staat’

10 november 2020

In gesprek met de verpleegkundigen van Vivent

Met hun jarenlange ervaring in de wijkverpleging kozen zij bewust voor werken in het Hospice: Marinette Peijnenburg, Susanne Haerkens en Yvonne Bergmans zijn de vaste verpleegkundigen die de gasten van Parunashia verzorgen. “Het is zo bijzonder om hier te werken. Samen met de vrijwilligers zorgen we dat de mensen zo comfortabel mogelijk zijn en dat er rust is.”

De drie verpleegkundigen komen in Hospice Parunashia voor de persoonlijke verzorging en verpleegkundige handelingen. Eigenlijk net zoals in de thuissituatie, vertelt Marinette. “We doen de intake met de coördinator of hulpcoördinator van het Hospice, begeleiden het ziekteproces en hebben contact met de huisarts en de familie. Als iemand in de loop van de dag bijvoorbeeld steeds zieker wordt, overleggen we over pijnbestrijding, en met de huisarts en de familie over hoe we de nacht ingaan. Zo stellen we voortdurend het plan bij.”

Tijd voor elk gesprek
Mensen komen naar het Hospice met een levensverwachting korter dan drie maanden, maar het kan heel verschillend zijn in welke omstandigheden zij binnenkomen en hoe snel het stervensproces gaat. Susanne: “We bereiden gasten en familie voor op wat komen gaat, beantwoorden vragen en luisteren naar hun verhaal. Wanneer de toestand van de gast achteruitgaat toetsen we of de familie dat begrijpt, zodat we hetzelfde beeld hebben van de situatie.” Mensen willen bijvoorbeeld weten waar bepaalde klachten vandaan komen, of wat de laatste dagen gaan brengen. Familie wil weten wanneer het moment van waken is aangebroken. “Het is een mooi, intens contact, ook al is het soms maar kort,” zegt Yvonne. “We nemen de tijd voor elk gesprek. Voor het rouwproces van de naasten is het belangrijk dat zij met een goed gevoel terug kunnen kijken. Daar zijn we ons zeer van bewust.”

Anders dan in de wijk
Alle drie werken ze in het Vivent-thuiszorgteam Sint-Michielsgestel West. “We hebben veel geluk dat het Hospice in onze wijk staat! Het is zo mooi dat iedereen hier anders is en mag zijn”, zegt Yvonne. “Wat het anders maakt dan het werken in de wijk, is dat we hier meer regelwerk hebben en meer contact met z’n drieën. Mensen in het Hospice hebben soms geen of een kwetsbaar of overbelast netwerk. En de duur van het verblijf in het Hospice is erg wisselend, soms zijn mensen er maar enkele dagen. In de thuissituatie kun je iemand jaren in zorg hebben.”
De betrokkenheid bij de gasten en bij elkaar als directe collega’s is groot. “Soms rijden we aan het einde van onze route door de wijk nog eens terug, om bij een gast te kijken of iets uit te leggen,” vertelt Susanne. “Vaak bel ik met Yvonne of Marinette, of we overleggen nog even via de beveiligde app.” De zorg tussen 23 uur ’s avonds en 7 uur ’s morgens gebeurt door de nachtzorgmedewerkers van Vivent.
(tekst gaat verder onder de foto)

Samen met vrijwilligers
Wat het werken in het Hospice voor hen ook anders maakt is de samenwerking met de vrijwilligers. De drie vrouwen zijn het roerend met elkaar eens: de vrijwilligers vormen een belangrijke, vaste basis. Marinette: “Samen zijn we een team, zo voel ik dat. Sommige vrijwilligers hebben een zorgachtergrond, anderen niet; ieder neemt zijn eigen persoon en levenservaring mee. Het is leuk om hen te coachen en we nemen daar altijd de tijd voor. We merken nu, na ruim een jaar, dat we de meeste vrijwilligers wel kennen, sowieso de coördinatoren en hulpcoördinatoren natuurlijk.”
Susanne: “En vergeet niet: wij leren ook van hen! We zien dat de vrijwilligers de gasten goed kennen en weten wat het beste bij een persoon past. Zij weten vaak met kleine dingen fijne momenten te creëren.” “We hebben hen echt nodig,” vult Yvonne haar collega’s aan. “Ieders inzet is fantastisch en we zeggen altijd dank je wel. We zien dat binnen het team van het Hospice goed voor de vrijwilligers wordt gezorgd, met oprechte aandacht, scholing en intervisie.”

Brok in de keel
Werken bij Parunashia brengt indrukwekkende momenten met zich mee voor Marinette, Susanne en Yvonne. “Laatst was ik bij een uitgeleide voor een overleden gast, die hier een behoorlijke periode is geweest,” aldus Susanne. “Een van de vrijwilligers vertelde iets over deze persoon, heel ontroerend. Ik vind het mooi hoe dat ritueel zo warm vorm krijgt.” Ook Marinette kan een voorbeeld geven. “De familie van een gast heeft in de zomerperiode voor hem gebeden en gezongen in de tuin, op anderhalve meter afstand. Ik zat in de keuken, het was zo bijzonder en respectvol. Ik krijg er nu weer een brok van in mijn keel.” Yvonne vindt het fijn als ze mensen uit de wijk, die ze soms jaren verzorgd heeft, in het Hospice kan begeleiden. “Dat we juist hen dan in het Hospice kunnen plaatsen vind ik mooi.”

Tekst & foto’s: Carla Jacobs