‘Het is hier niet sip of triest hoor, we lachen nog zoveel met elkaar’
13 september 2022
Op een mooie zonnige dag ga ik een praatje maken met Truus op haar kamer. Bij Truus is het altijd gezellig.
Truus heeft haar hele mooie lange leven in Sint-Michielsgestel gewoond, des te fijner dat ze nu in Hospice Parunashia in haar eigen dorp mag zijn. Ze woonde aan een pleintje, samen met haar man en kinderen. Dertien jaar geleden werd ze helaas weduwe maar tot voor kort heeft ze al die tijd nog zelfstandig kunnen wonen, vertelt ze trots.
“Helaas werd ik ernstig ziek en dokter Van Eunen vertelde me over het Hospice. Dat klonk enerzijds fijn, want als je zo ziek bent valt het niet mee om alleen te zijn, temeer omdat mijn kinderen gewoon moeten werken. Anderzijds werd ik niet vrolijk als ik aan het Hospice dacht, daar gaan alleen maar mensen dood.”
Alles viel van me af
“Eerlijk gezegd wist ik niet wat me overkwam in het Hospice. Door alle lieve zorgen en de aandacht viel werkelijk alles van me af. Alles wordt voor me geregeld: de thuiszorg, mijn pillen, er wordt elke dag lekker voor me gekookt en ik hoef geen boodschappen meer te doen. Ik knapte warempel heel goed op en de lieve vrijwilligers noemen mij het wonder van het Hospice. Die lieve mensen hebben er zo’n plezier in. Het is hier niet sip of triest hoor, we lachen nog zoveel met elkaar.”
Tegen iedereen die het maar horen wil zegt ze: “Eerlijk, ik heb het, en ik ben ver over de tachtig jaar, nog nooit zo goed gehad in mijn leven als nu. In het begin haalden de kinderen mij nog regelmatig op met de auto en ging ik bij ze eten of op een verjaardag. Nu lukt dat niet meer. Langzaamaan lever ik meer en meer in.”
Rummikuppen
“Elke dag kan ik nog genieten. Van de fijne verpleegkundige zorg, van de lieve vrijwilligers met wie we een rummikub competitie hebben, van de grote tafel in de woonkamer als we gezellig lunchen of smullen van de avondmaaltijden. Lieverds zijn het die vrijwilligers, stuk voor stuk! Elke dag prijs ik mijn eigen badkamer, zo fijn die privacy. Ik realiseer me wel hoe ik bof.
Onze kinderen zijn ook gerustgesteld en vinden het zo fijn dat ik ‘s nachts niet meer alleen in huis ben. Ik ben iedereen ontzettend dankbaar voor de warme liefdevolle tijd hier, ik noem het gewoon een tiensterren hotel met alleen maar lieve mensen. Mijn tip voor anderen: blijf positief en denk na over het Hospice als het nodig is. Ik kan het iedereen aanbevelen.”
Truus is rustig overleden. Met haar toestemming publiceren wij haar verhaal, hier op de site en eerder in de zomereditie 2022 van de nieuwsbrief.
Tekst: Willemien Mommersteeg. Foto: Carla Jacobs
