‘Ik kan echt naar mijn volgende dienst uitkijken’

1 november 2019

In gesprek met vrijwilliger Christa Pennings

Haar vrijwilligerswerk bij Hospice Parunashia ziet ze als een zegen. “De bewoners dragen geen maskers, ze zijn kwetsbaar. Dat ik in woord en daad iets voor hen kan betekenen in de laatste fase van hun leven, ik kan me niets mooiers voorstellen.” Lees meer over wat het vrijwilligerswerk voor Christa Pennings betekent.

Ze liep al heel lang rond met het idee om naast haar parttime baan als caissière iets te gaan doen. Na het overlijden van haar man zocht ze een levensinvulling. “Ik zocht iets wat bij mij zou passen, waar ik voldoening en kracht uit kan halen. Het Hospice kwam precies op het juiste moment in mijn leven. Ik heb geen moment getwijfeld, dit moest zo zijn.”

Het zit ‘m vaak in kleine dingen
Zonder ervaring in de zorg, maar met de nodige levenservaring, is Christa er voor de bewoners. “Wat ik op de scholing heb geleerd, pas ik toe in de praktijk. En ik leer nog steeds, van de andere vrijwilligers en van de verpleegkundigen van de thuiszorg. Maar zeker ook van de bewoners! Het zit ‘m vaak in kleine dingen. Niet vragen hoe het gaat, maar hoe iemand zich vandaag voelt. Vragen of je iemands hand mag pakken of liever niet.” Dat vindt ze het fijne van het vrijwilligerswerk, het directe contact met de gasten en de familie. “In korte tijd bouw je met hen zo’n speciale band op, dat is heel kostbaar. Zo nabij iemand mogen zijn, dat verrijkt je.” De gesprekken kunnen luchtig zijn, maar ook diepgaand. “Over angst voor de dood, over loslaten. Ik weet wat verdriet is en kan me goed inleven, maar ik projecteer mijn eigen emoties niet op de ander. Mijn verhaal is voor hen niet van belang, maar ik haal er wel kracht uit.”

De mooiste knipoog van mijn leven
De bewoners van het Hospice hebben een levensverwachting van minder dan drie maanden. “Elke situatie is anders,” zegt Christa. “Sommige bewoners hebben vrede met het naderende einde, anderen kunnen het leven nog niet los laten. Dat is soms heftig. Maar ik vind dat we daar als team heel goed mee omgaan. En als ik naar huis ga, kan ik het van me afzetten.” Verdriet neemt ze dus niet mee naar huis, wel mooie ervaringen. “Zo vroeg iemand me of ik haar handen warm wilde masseren. Terwijl ik dat deed keek ik naar haar fragiele, doorleefde handen en we spraken over de dood, die zij als een verlossing zag. Bij het einde van mijn dienst ben ik nog even bij haar gaan kijken en ze gaf me een knipoog. Het was de mooiste knipoog die ik in mijn hele leven heb gekregen, die vergeet ik nooit meer.”
(tekst gaat verder onder de foto)

Ervaringen delen met de andere vrijwilligers
De samenwerking met de andere vrijwilligers gaat ‘hartstikke goed’, zegt Christa. “Je werkt altijd met zijn tweeën en elke keer tref je weer iemand anders. Tussen de huishoudelijke taken door is er ruimte om even samen te zitten, te overleggen of ervaringen te delen. We komen allemaal met hetzelfde doel naar het Hospice: met veel toewijding in de laatste levensfase een goede kwaliteit van leven bieden. Een luisterend oor, een helpende hand, begrip, geduldig luisteren naar verhalen van vroeger, maar ook de grote tafel dekken met een mooi tafelkleed. De kleine dingen maken hier het grote verschil.”

Ik heb mijn passie gevonden
De kinderen van Christa zien hoe fijn ze het vrijwilligerswerk vindt. “Ze zeggen dat ik mijn passie heb gevonden,” glimlacht ze. “Het werk is hartverwarmend, ik kan echt naar mijn volgende dienst uitkijken. Als ik over de drempel van dit sfeervolle huis stap, dan overvalt mij de rust en denk ik niet meer aan andere dingen. Ik voel me hier echt op mijn plaats, het voelt eigen en vertrouwd. Het is net alsof ik het al heel lang doe, ik zou het ook niet meer kunnen missen. Ik geef de mensen hier mijn liefde, zorg en rust, maar daar krijg ik zoveel voor terug. Voldoening, dankbaarheid. Er is voor mij niets mooiers dan hier te zijn.”

Tekst & foto’s: Carla Jacobs