‘Samen blijven, dat was de afspraak’

19 augustus 2022

Verteld door familielid Mariëtte

De partner en mantelzorger van Guus – Ger – en zijn nicht Mariëtte hadden eerder samen rond gekeken bij een hospice in de buurt. Spontaan besloten zij om ook even bij Hospice Parunashia in Sint-Michielsgestel te gaan kijken. Een rondleiding lukte op dat moment  niet en dat begrepen zij goed; even een blik in de woonkamer was wel mogelijk. Dat gaf hen direct een heel fijn en goed gevoel over de sfeer van het huis.

Tijdens het kennismakingsgesprek dat volgde ontstond direct een klik, mede door de wijze van benadering en toelichting over het Hospice. Voor beide heren was deze benadering helder en warm en dat gaf hen beiden een goed en vertrouwd gevoel. Maar de moeilijkste beslissing van hun leven moesten zij nog nemen, namelijk de belofte om niet alleen voor elkaar tot het einde toe te blijven zorgen maar daarbij de toezegging om thuis te mogen sterven, te gaan doorbreken. Dit laatste zou na 55 jaar samenzijn worden doorbroken? Beiden zijn al ver over de tachtig jaar en dan komt er toch een moment waarop het lichamelijk, psychisch en emotioneel niet meer is vol te houden en vooral ook niet meer veilig is voor beiden. Ontzettend verdrietig maar wel eerlijk en liefdevol hebben zij deze beslissing voor en met elkaar genomen.

Het Hospice Parunashia regelde spoedig het ambulancevervoer voor Guus en Ger ontbrak natuurlijk niet. Immers de afspraak om altijd bij elkaar blijven was onaantastbaar. De ontvangst op het Hospice was hartverwarmend en beide heren hielden het niet droog. De rust van het warme onthaal en de intake was bijzonder. In het Hospice is er nog alle tijd voor de mensen, op welk tijdstip er ook iets nodig is of wordt gevraagd. Het verbaasde beide heren dat zij zich zó snel thuis en op hun gemak voelden en dat al binnen een halve dag. Ze gaven aan dat zij zich direct zo liefdevol opgevangen en gesteund voelden in hun verdriet dat zij dit direct samen hadden besproken. Er kwam nu meer rust, tijd en ruimte voor hen samen dit te mogen ervaren.

Ontzorgd

Ger vertelde als volgt: “Guus is zo ziek dat ik dag en nacht bij hem mag blijven. Alle vrijwilligers ontzorgen mij hier want ook ik was intens moe. Guus wordt piekfijn verzorgd en aan alles merk ik dat hij op zijn gemak is en zich thuis voelt. In goed overleg met de eigen huisarts zijn we overgestapt naar een van de huisartsen, verbonden aan het Hospice, dokter Van Rijswijk, een fijne en bijzondere man. Ik slaap bij Guus op de kamer, net als thuis en dát geeft zoveel rust.”

“Alle lieve, dierbare mensen hier ontzorgen ons volledig in de breedste zin van het woord. Ger trakteert bijna dagelijks dankbaar op gebak. Naast de nachtzuster en de overige verzorgers van Vivent helpen alle vrijwilligers van het Hospice ons liefdevol met alles wat we nodig hebben en waar we om vragen. Zij hebben dan ook nog altijd alle tijd én een luisterend oor voor ons. Wij staan er nu niet meer alléén voor en dát is niet te omvatten noch aan te geven! Ontzettend blij ben ik dat wij samen het besluit hebben genomen de laatste weken van het leven van Guus in het Hospice te gaan en mogen doorbrengen. Het is onbeschrijfelijk fijn.”

Met toestemming van Mariëtte publiceren wij hier haar verhaal, dat ook verscheen in de zomereditie 2022 van de nieuwsbrief.

Bewerking tekst: Willemien Mommersteeg. Foto: Unsplash