‘We stonden er niet alleen voor’

7 januari 2022

In gesprek met echtgenote Aggie

Aggie uit Sint-Michielsgestel spreken we in haar gezellige woonkeuken. Haar man overleed recentelijk in ons hospice en zij deelt graag haar ervaringen.

“Mijn man werd plotseling ernstig ziek. Vanaf het begin was hij er heel duidelijk over: hij wilde niet tot het laatst thuis verzorgd worden. Het verlies van privacy in ons eigen huis vond hij te groot en hij wilde geen bed in de woonkamer. Het hospice kende hij uit de berichtgeving en onze huisarts heeft ons ook goed voorgelicht en begeleid met alles. Mijn man vond het idee dat ik ontzorgd zou worden heel fijn. We waren een ouder echtpaar zonder kinderen en daardoor onze hele tijd samen – vijftig jaar – erg aangewezen op elkaar. In de laatste periode van iemands leven voelt dat confronterend.

Warm bad
De kennismaking en rondleiding was hartelijk, maar ook eerlijk en duidelijk. Dat voelde goed. Ik voelde direct de warme geborgenheid en had meteen het thuisgevoel. Op de dag van aankomst was al vrij snel de intake, mijn partner vond dat prima maar ik moest even wat wennen. Binnen no time voelde we ons allebei er echt thuis, we waren met al ons verdriet en zorg terecht gekomen in een warm bad.

Mijn man heeft er bijna de tijd van zijn leven gehad, kan ik gekscherend zeggen. Hij heeft er zoveel aandacht en oprechte betrokkenheid ervaren en dat deed hem zo ontzettend goed. Indirect benoem ik dan ook de ontspannen sfeer. Iedereen had ruim tijd voor hem maar ook voor mij. Dit huis heeft niets met een instelling of ziekenhuis te maken, het voelt echt als een woonhuis.
De laatste drie nachten van ons leven samen heb ik net als thuis naast hem geslapen, op een soort van koppelbed! Fantastisch dat dit allemaal kan. Mijn man voelde zich ook verwend met de fijne verpleegkundige zorg. Daar genoot hij van. De eigen badkamer vond hij een luxe, ook voor de privacy.

Sereen en vol respect
Zijn afscheid is verlopen op de manier zoals hij het wenste en bedacht had. Hij was er helemaal klaar voor, hij was bereid om te gaan. Alles was uitgesproken naar elkaar en besproken. Het was bijna een vanzelfsprekende volgende stap. Hij mocht gaan en ik stond er niet alleen. De uitgeleide van mijn man uit het huis was zeer indrukwekkend, met het gedicht van zijn moeder, sereen en vol respect met lieve woorden van het team van het hospice. Met kaarsjes omringd verliet hij het huis en zwaaiden wij hem uit.
(tekst gaat verder onder de foto)

Hartverwarmend
De belangrijkste toegevoegde waarde van het hospice is absoluut dat we er niet alleen voor stonden. Op alle fronten 24 uur per dag hulp, ook het luisterend oor van al die lieve vrijwilligers. Alles in een mooi woonhuis waar je vooral als mens wordt gezien, niet als patiënt. Ik als partner kon zijn wie ik was, ik heb me er geen seconde alleen gevoeld met mijn verdriet.
Huisartsen en ziekenhuizen moeten het hospice nog meer promoten. Als je zelf met verdrietige
omstandigheden te maken krijgt, dan is mijn advies om je vooral in te lezen. Probeer bekend te raken met deze indrukwekkende vorm van zorg. Als ik één woord moet kiezen om het te benoemen dan is het: hartverwarmend.”

Interview en foto wintertuin Willemien Mommersteeg, tekst Carla Jacobs.