‘Het maakt mijn leven zoveel rijker’

29 mei 2020

In gesprek met vrijwilliger Juul Hulskes

Het vrijwilligerswerk bij Hospice Parunashia past bij haar. Want de peettante van Juul Hulskes zei het al: ‘De dood hoort bij het leven en is iets heel moois.’ Daarom wil ze graag in het laatste stukje van iemands leven nog iets betekenen. “Je weet dat de gasten hier komen om te gaan overlijden. Het is belangrijk dat het voor hen zo fijn mogelijk is.”

Het hardlopen zorgde voor verbinding. De sponsoring van Loopschool Wim Akkermans voor het Hospice vorig jaar bracht Juul op het pad van Parunashia. “Ik train bij Wim en hij zei tegen mij: Juul, da’s echt iets voor jou.” Ze zocht contact via de site, en vroeg in het daaropvolgende telefoongesprek of ze in aanmerking kon komen als zorgvrijwilliger. “Ik heb geen zorgachtergrond, vandaar mijn twijfel. Maar het was eigenlijk meteen goed.” De Boxtelse Juul zorgt thuis voor haar man en opgroeiende kinderen, en wil graag iets buiten haar gezin doen. “Ik wil iets voor andere mensen betekenen, iets waar ik voldoening uit haal.”

Veertien jaar geleden verloren Juul en haar man hun zoontje bij de geboorte. “Daar heb ik mee geworsteld, het was lastig om een plek te geven. Maar door iets wat mijn peettante – mijn tweede moeder – tegen me zei vlak voor ze stierf, ben ik het vanuit liefde gaan bekijken. ‘De dood hoort bij het leven en is iets heel moois’, zei ze tegen me.”
Door het ouder worden en haar persoonlijke ervaringen ziet Juul de dood niet als een angstig proces. “Het kan zo anders. Niet verbitteren over gemis, maar vanuit positiviteit kijken naar wat er wèl is en naar alles wat je hebt gehad.” Het vrijwilligerswerk helpt haar relativeren. “Het maakt mijn leven zoveel rijker.”

Gepaste afstand
Werken in het Hospice past bij haar. “Ik fiets hier altijd met plezier naar toe. Ik ben een open persoon en voel aan waar iemand blij van wordt. Ik maak het de gasten graag naar de zin.” Ze tast af waar de mensen behoefte aan hebben: een gesprek, een boek voorlezen of foto’s kijken. “Ik vind het fijn om echt iets voor iemand te doen. Soms zijn gasten gesloten, dat respecteer ik natuurlijk. Het kan zijn dat dit gaandeweg de periode verandert en dan word je wel toegelaten. Sommige mensen kunnen moeilijk afscheid van het leven nemen. Door het te delen komt er een soort berusting.”
Ze is blij voor degene die uiteindelijk mag gaan, op een mooie manier. “Er van wakker liggen doe ik niet. Ik voel gepaste afstand. Je weet dat de gasten hier komen om te gaan overlijden. Het is belangrijk dat het voor hen zo fijn mogelijk is.”
Een enkele keer voelt ze haar keel dichtknijpen of moet ze tranen wegpinken. “Zo heb ik eens afscheid genomen, wetende dat ik deze persoon niet meer terug zou zien. Met iemand anders had ik een goede klik. Op een verdrietig moment hadden we zo’n bijzonder gesprek, dat was indrukwekkend.”
(tekst gaat verder onder de foto)

Thuiskomen
De samenwerking met de andere vrijwilligers voelt voor Juul als thuiskomen. “Ik voel zo’n verbinding met iedereen die hier werkt. Het zijn zulke lieve mensen.” Qua leeftijd is ze een van de jongeren. “Dat vind ik fijn hoor,” glimlacht ze. “De anderen hebben levenservaring. Je leert van elkaar, of die collega nu in de zorg werkt of heeft gewerkt, of niet, zoals ik.”
Het leukste vindt Juul het om de gasten te verzorgen. “Een stukje wandelen, een lekkere lunch maken. Het huishouden hoort erbij, dat vind ik niet erg om te doen. De ene keer is daar meer tijd voor dan de andere keer. Het maakt bijvoorbeeld uit of mensen uit bed komen of op hun kamer blijven. Ik geniet ervan om het huis gezellig te maken, het is sowieso natuurlijk een huiselijk thuis.”
Juul is vrij in de uren die ze wil komen werken. “Dat heb ik zelf in de hand. Meestal heb ik de dienst van 11.00 tot 15.00 uur, één keer per week, dat komt me het beste uit met mijn gezin. Ik kan zelf mijn rooster invullen en bijvoorbeeld met de schoolvakanties rekening houden. Zo blijf ik in balans.”

Nabijheid
De huidige corona-tijd voelt voor Juul als tegenstrijdig. “Je weet dat er mensen nu thuis of in het ziekenhuis liggen, voor wie we iets kunt betekenen. Dat dit nu niet kan, vind ik schrijnend. Het is ook heftig en zwaar voor de familie.” Met de juiste maatregelen staat er voor haar niets in de weg om weer op te starten. “Dat we dan op afstand moeten werken zal het werk anders maken. Nabijheid en elkaar aanraken horen immers bij dit Hospice, zo afstandelijk wil je niet zijn. Laten we hopen dat het snel weer kan.”

Tekst & foto’s: Carla Jacobs